Zainspirowane komentarzem Sueno...

20 maj 2012r. 00:14

Dostałam powiadomienie na telefon o dodanym przez Ciebie komentarzu Sueno, zaczęłam go czytać i zastanawiałam się czy to nie jakaś pomyłka… okazało się, że nie, skomentowałaś coś co według mnie jest czymś zupełnie nie wartym czytania a co dopiero KOMENTOWANIA. Skończyłam czytać Twój tekst i w głowie miałam  taki natłok myśli, uczuć, taki chaos… Pierwsza SENSOWNA myśl? Poczekam, emocje opadną i dopiero Ci odpiszę, podziękuję za komentarz. Co robię w rezultacie? Otwieram Word’a, zawieszam palce nad klawiaturą i patrzę w monitor zastanawiając się jak ogarnąć to wszystko co chcę napisać :) Muszę zacząć pisać od razu pomimo tego, że ciężko sklecić sensowne zdanie bo później zapomnę to wszystko co czuję w tej chwili, uciekną mi te myśli, zwątpię i nie napiszę do Ciebie nic. Może właśnie jakieś zdawkowe „dziękuję za komentarz”. Jak widać moja (z początku miała być krótka) odpowiedź na Twój komentarz przekształciła się w kolejną notkę. Dlaczego? Zadałaś pytanie na które prędzej czy później odpowiedź umieściłabym w jakiejś następnej notce. Ale o tym później… Jeśli chodzi o Twoją siostrę to ciekawi mnie czy rozmawiałaś z nią o tym wszystkim, o tym że masz wątpliwości co do jej szczęścia. Ciekawi mnie to bo sama mam siostrę- co prawda nie rodzona ale to nie ważne. Jest starsza ode mnie o pięć lat. Była z chłopakiem jakieś czternaście lat ( tak, w mojej rodzinie ewidentnie są same długo dystansowce!!) i na mojej urodzinowej imprezie dowiedziałam się, że nie są już razem. Nawet się nie zdziwiłam bo od początku uważałam, że to nie jest facet dla Niej, nie ze względu na charakter czy coś. OGÓLNIE to nie był facet dla NIEJ! Nigdy Jej tego nie powiedziałam, nigdy nie powiedziałam Jej: „Mam wrażenie, że to nie jest TO, że nie jesteś z Nim szczęśliwa, że to nie jest miłość na którą się czeka.” Pomimo tego, że tak rzeczywiście czułam. Pytanie DLACZEGO? Dlaczego nie mówimy tego co czujemy, co widzimy, nie dzielimy się z bliskimi ludźmi swoimi spostrzeżeniami? Tzn. ja tego nie robię. Nigdy z Nią szczerze na ten temat nie porozmawiałam i teraz się zastanawiam, czy Ona tez odnosiła takie samo wrażenie patrząc na mój związek z Ex tylko nigdy nic mi nie powiedziała. Może gdyby to zrobiła, nie zabrnęłabym w tym wszystkim tak daleko. Może nie byłoby teraz problemu z mieszkaniem i całą resztą syfu. Może moje przypuszczenia, że On nie jest tym jedynym plus jej punkt widzenia pomogłoby mi podjąć tą decyzję dużo wcześniej? Może…

Co do Twojego pytania czy przeraża mnie samotność… w tej chwili myślę, że nie, nie boję się tego, że prawdopodobnie przez dłuższy czas będę sama. Chodzi tu raczej o przyzwyczajenie, że jednak przez te wszystkie lata ktoś obok mnie był, pomagał w codziennym życiu. Podwoził do sklepu gdy trzeba było zrobić ciężkie zakupy. Wyjeżdżał na stację gdy późną nocą wracałam z pracy. Był ktoś kto odpowiadał na pytania na które ja nie znałam odpowiedzi. A teraz jestem sama ze swoimi myślami, ze swoim życiem ale przecież tego chciałam i nie narzekam :)

Wiem, że w końcu przyjdzie taki czas, że zatęsknię za przytuleniem, za ciepłem dłoni, za parą oczu w które będę mogła patrzeć przez godzinę nie mówiąc przy tym ani słowa.

Myślę, że każdy człowiek który jest sam za tym prędzej czy później zatęskni, każdy chce mieć kogoś, każdy chce być kochanym. To może śmieszne, ale pisząc o tym myślę o braciach Leto- jak to faktycznie z Nimi jest. Bardzo mnie to ciekawi, są facetami po czterdziestce, żaden z Nich nie jest w stałym związku i od dawna nie był (takie moje przypuszczenia, może się mylę) czy to możliwe, że faktycznie wir pracy i tryb życia jaki prowadzą jest w stanie wyłączyć Ich uczucia i potrzebę bliskości drugiej osoby? Czy faktycznie „przyjaciółki” na jedną noc pomagają Im zagłuszyć w taki czy inny sposób pragnienia które drzemią w każdym człowieku? Ktoś pewnie by powiedział, że przecież to tylko FACECI- mają kupę kasy, są sławni i w dupie mają uczucia jak co noc to ładniejsza modelka w łóżku. Czy tak faktycznie jest? Czy facetom to wystarcza? Już abstrahując od Leto, ogólnie pisząc, czy faceci aż tak bardzo różnią się od kobiet?

Oj widzę, że totalnie odjechałam od tematów o których miałam pisać :)

W sprawie między mną a Ex… czy coś się zmieniło? Nie. Kilka dni temu zmarła mama mojej koleżanki, Ex powiedział, że mogę się z nim zabrać na pogrzeb jeśli chcę, zgodziłam się z braku perspektywy innego dojazdu… Tak więc (lubię tak pisać i będę tak pisać!) w ostatni piątek jedziemy. Przed nami jakieś 25 km drogi, niezręczną ciszę w samochodzie przerywa tylko jakaś brzdąkająca stacja radiowa (pierwsze co zrobił wsiadając do samochodu to wcisnął do odtwarzacza płytę z muzyką… MARSÓW o zgrozo którą nagrał pod moim wpływem- wyłączył zanim zdążyły minąć 3 sekundy) Jedziemy dalej, czuję, no czuję w powietrzu, że zaraz coś powie! Jesteśmy w połowie drogi i co? I słyszę kurwa:

Ex: Nadal podtrzymujesz swoją decyzję i chcesz sprzedać mieszkanie?

Ohhhh Gad! Jak ja marzyłam, żeby w tym momencie się z tego samochodu katapultować!!!

Ja: Tak i nie zmienię zdania.

Ex przyciszając radio: Co? Bo nie dosłyszałem?

Ja w myślach- no kurwa jaja sobie ze mnie robisz chyba!

Powtarzam głośniej: Tak i ja zdania nie zmienię.

Ex: Ok, to trzeba wystawić mieszkanie na sprzedaż.

No przecież kurwa WIEM!!!!

Po pogrzebie pojechał prosto do pracy mnie podrzucając na przystanek autobusowy, jak się okazało… autobus za półtorej godziny, chyba nie muszę nic więcej dodawać.

Mało tego, okazało się (tak z błahych, przyziemnych spraw) że zalewamy sąsiada mieszkającego pod nami. Sąsiad wzywa hydraulika, ten po szczegółowych oględzinach i częściowej rozbiórce pięknie ułożonych w czasie zeszłorocznego remontu płytek nic nie stwierdza. U nas wszędzie sucho, w kominie od pionu- sucho, rury nam nie przeciekają, więc ja już nie wiem skąd sąsiad ma na suficie w kiblu zacieki! Kolejna sprawa o której z Ex MUSIMY rozmawiać.

Aha no i dzisiaj wpadł do mnie do pracy pogadać właśnie o tym kiblu nieszczęsnym przy okazji przypominając, że mieszkanie trzeba wystawić na sprzedaż! A po co przyszedł do pracy jak przecież mieszkamy razem i codziennie się widujemy w domu???? JA NIE WIEM!

Jeśli chodzi o M. wczoraj właśnie cały dzień miał opis na gg „:( „ po jakimś czasie już „:((( „ a ja co? Nie, nie odezwałam się, nie napisałam ale byłam blisko. Sueno Ty nic nie zrobiłaś wtedy w swoim życiu, ja wiem już teraz, że w końcu się złamię i napiszę. Jestem tego pewna, to kwestia czasu. Teraz staram się tylko powstrzymać aż rozwiążę wszystko z Ex, jak ten cały bałagan się uspokoi a ja nabiorę dystansu. Jest możliwość, że któregoś tak zwanego „gorszego” dnia po prostu głupota weźmie górę nad rozumem i wtedy do Niego napiszę. To może stać się jutro, może stać się dzisiaj wieczorem. Może stać się każdego dnia. Takie uroki życia człowieka psychicznie rozchwianego.

P.S. Sueno dzisiaj podziękowanie dla Ciebie, zmusiłaś mnie (nieświadomie) do napisania spontanicznej odpowiedzi na Twój komentarz, która przeinaczyła się w kolejną notkę wystrzeliwując spod moich palców aż iskry szły, a bałam się, że może znów będę miała problem z napisaniem czegoś tak jak po pierwszej notce :)

Jednak mam jeszcze to COŚ, że przychodzi dzień, odpowiednia pora i literki same się składają w słowa, słowa w zdania, zdania w uczucia, uczucia w tego bloga…