Spadek formy.

22.32

TR- End of the story. 

To wszystko zaczyna się robić naprawdę chore, nie wiem jak ja to zniosę, jak sobie dam radę jeśli się stąd nie wyprowadzę. Wracam z pracy do domu i non stop mam w uszach słuchawki i słucham, słucham w kółko muzyki żeby nie słyszeć przychodzących wiadomości. Ex przyszedł dzisiaj do mnie do pracy po coś tam i w czasie tych dwóch minut które tam spędził oczywiście dostał sms’a którego zaraz przeczytał perliście się uśmiechając i ciesząc. 

Wczoraj przepłakałam pół nocy, już położyłam się spać z psem w nogach i znów usłyszałam ten przeklęty dzwonek, włożyłam w uszy słuchawki, włączyłam co trzeba i ryczałam w poduszkę. Dlaczego? Dlaczego ryczę, przecież nie kocham Ex, nie chcę z nim być, nikt, żadną siłą mnie zmusi do bycia z Nim. To nie jest człowiek dla mnie. Może Sueno ma rację? Może boję się samotności ale jeszcze nie zdałam sobie z tego sprawy? Może brakuje mi bliskiego kontaktu? Poczucia, że komuś zależy? Chyba nie spodziewałam się, że jestem taka słaba, pierwszy miesiąc, dwa po rozstaniu jedyne co czułam to ulgę, nawet radość i wolność a teraz? Wiem, że dobrze zrobiłam i gdybym miała możliwość cofnąć czas to postąpiłabym tak samo. Tylko chyba dopiero teraz dociera do mnie to, że Ex poszedł do przodu a ja się zatrzymałam w dniu kiedy mu powiedziałam, że powinniśmy się rozstać i strach nie pozwala mi ruszyć z miejsca. Panicznie się boję kompromitacji w kontaktach z ludźmi, oczywiście chodzi mi o realny świat, w wirtualnym nie mam z tym najmniejszego problemu. Już kiedyś chyba o tym pisałam, że mówi się iż w wieku dojrzewania u nastolatków zdarzają się wahania nastrojów bo hormony buzują. Mam wrażenie, że mi od okresu dojrzewania do tej pory nie przeszło, mam chore myśli, raz się śmieję a za pięć minut płaczę. Rano patrzę w lustro i mówię sobie z uśmiechem, że jest ok, nowy dzień- na pewno będzie spoko a wieczorem mam ochotę zejść z tego świata. Poważnie. Zaczynam się zastanawiać nad jakimś specjalistą.

Zaczynam się bać, chociaż ‘bać’ to może nieodpowiednie słowo, mam wrażenie, że tracę siły na znoszenie obecności Ex obok mnie i świadomości jego szczęścia a mojego nieszczęścia. Chcę żyć, mam jakieś resztki wiary w to, że może jeszcze coś dobrego mi się jednak przydarzy, ale czuję się co raz słabsza i mniej chętna do podejmowania walki o własne szczęście. 

W tej chwili… egzystuję. Chodzę do pracy, wracam, wychodzę z psem, piszę, słucham, wściekam się, płaczę, uśmiecham się, toleruję i opadam z sił.  

P.S. Napisałam list do M. dzięki namowom Moniki- mojej Echelonowej syjamskiej bliźniaczce, ale myślę, że sama też prędzej czy później bym to zrobiła. Tkwi na moim twardym dysku i czeka aż nabiorę odwagi żeby go wysłać. Może dzisiaj? Chyba tak. A jutro spalę się ze wstydu.